Arıza Diası

Hayatı nasıl karşılarsak, hayat bize onlarla gelir.

Küçüğüm. Bir resim beni çok mutlu ediyor sıkıldığım anlarda. Ya da hayal kurma aracım o benim. Ne zaman istediğim bir şey olmasa, ne zaman istediğim izine ret cevabı alsam koşuyorum odama, o fotoğrafı alıyorum elime.

Fotoğraf, soğuk bir kış gününde çekilmiş. Uzun uzun bakıyorum. Bir süre sonra, gerçekliğin soğukluğundan hayalin sıcaklığına bırakıyorum kendimi, baktığımın karlı bir resim olmasına inatla.
Kar yeni başlamış, fotoğraftan öyle anlaşılıyor, tam tutmamış daha yeşil çimenlerle kaplı gepgeniş ova. Karşı tepelerdeki beyazlık elle çizilmiş gibi, küçük küçük kondurulmuş tepelerin üzerine. Benim hayallerimin sarayı ise en sevdiğim rengiyle ve tüm haşmetiyle diğer tepenin üzerinde. Büyüklüğü değil aslında haşmetli gösteren, ölçüleri ya da yeri değil… Yalnızlığı! O yalnızlığın hüznü, gücünü oluşturuyor bir nevi. Yalnız kalpler gibi! Yalnız kalpler gibi, soğuk değil hem de o karlı kış gününe rağmen. Sarı ve kahverenginin tonlarını severim çocukluğumdan bu yana bu resim nedeniyle. İlk yapıldığında canlı bir kahverenginin yaşanmışlıklarla dönüştüğü o soluk sarıyı severim daha çok aslında. Bulutlara hayranımdır, yine bu fotoğraftaki her girintisini ezberlediğim o istediğini hayal ettirebilen yumaklar sebebiyle. Sadece bu kadar bu fotoğrafa baktığınızda gördükleriniz; bulutlar, karşılıklı iki dağ, ön tarafta hayal sarayım, ileride üzeri kar tutmuş dağlar, arada yeşil geniş bir ova ve bu ovanın hafif solunda bir köyün evlerinin hayal meyal çatıları… Ama ya hayal ettirdikleri..!

Koca bir çocukluk kadar.

Biz çok taşındık ben küçükken. Bir kaç yer değiştirme sonrasında, taşındığımız yeni evin odasının duvarında yoktu artık o resim. Taşınırken kaybolmuştu. Üzülmüştüm. Aklımda, hayalimde kaldı bir süre daha. Sonra sonra yerine başka resimleri koymaya başladım ya da mekanları, gerçekliklerden hayallerime kaçmak için. Resimdeki detayları unutuyordum yavaş yavaş. Resmi unutuyordum. Ta ki bir akşam, yemek sonrası oturup izlediğimiz televizyonda program kesilip de Necefli Maşrapa yerine onu görene kadar! Olduğum yere mıhlanmış gibi kaldım. Benim sarayım, içinde yalnız başına dolaşan bir prenses olarak kendimi hayal ettiğim sarayım…bir başka fotoğrafıyla! İnanılmazdı! Birisi benim üzülmemem için mi yapıyordu bunu? Çok mutlu olmuştum. Babama sorduğumu hatırlıyorum o an, “ baba, bu saray nerede, gidip görebilir miyiz?”. “Dünyanın bir ucu kızım, hayatta gidemeyiz oralara!” Dünyanın bir ucunda, düşlerimin sisler içindeki sarayı…

İshak Paşa Sarayı.

TRT çocukluğumun tek kanalı. TRT ile büyüdüm ve bir dönemin ünlü arıza diaları ile. Necefli Maşrapayı hatırlar benim yaşımdakiler. Ya İshak Paşa Sarayı diasını..? Maşrapa kadar çok gösterilmezdi o. Sonra dönem değişti; TRT’de arıza kalmadı, TRT’nin hayatımızdaki önemi kalmadı, ben büyüdüm, hayallerimin çocuksuluğu kalmadı.

Yıllar yıllar geçti. İşimin gereği bir görev ile Kars’a gittim. Ve Ağrı’ya geçecektik. Doğu Beyazıt çok yakındı hem de çokkk… Dünyanın o, bir ucundaydım işte. Tüm ekibe anlattım benim için önemini. Zordu oraya gitmek. Zorluk mesafede değildi. Çatışmalar olabilir, başımıza bir şeyler gelebilirdi, gelebilirmiş. Hiç gözümde yoktu, ne zorluğu, ne mesafesi, ne çatışması… Elimi uzatsam tutacağım çocukluk hayalim. Hayatın verdiği bu armağanı nasıl geri çevirebilirdim. Gittik. Gittim. Gördüm. İnanamadım. Kalbim mutluluktan genişlemiş, ruhum benden ayrı dolaşıyordu elimi duvarlarına değdirerek yürürken. Çok mutlu olmuştum bu yeterdi bana. Teşekkür ettim, gerçekleşen hayalim için bulutlara. Teşekkür ettim, taşa, toprağa, dağa, çimene, hayatın bana sunduğu tüm güzelliklere…

Ve bu buluşmadan bir yıl sonra bir teşekkürüm daha olacaktı.

Hayat, sizi herkesle, her şeyle buluşturuyormuş aslında, farkına varsanız da varmasanız da.
Çok yakın bir zamanda, Facebook gruplarının birinde, eski günler üzerine bir paylaşım ve o paylaşıma yapılan yorumlardan biri; “TRT o dönem benden arıza diası olarak gösterilecek fotoğraf istemişti, ben de Necefli Maşrapa ile İshak Paşa Sarayı resimlerini göndermiştim. O dönem pullar için bu görselleri kullanacaktık” cümleleri karşıma çıktı. İnanamadım yine. Benim “inanamadım” sözcüğümde iki duygu vardır; şaşkınlık ve mutluluk. Çoğunlukla da mutluluk ağır basar, ifade etmek istediğim duygu olarak, tanıyanlar bilir. Evet inanamadım. Hemen yazdım, bu dianın benim için önemini. Çok mutlu oldu o kişi, yılların deneyimi içinde hatırladığı bu anının, bu paylaşımın bana ulaşmasından. Hem de benim kadar mutlu oldu ortak noktamızın bu fotoğraf olmasından. TRT’nin PTT’den arızalarda kullanılmak üzere, görsel için istekte bulunduğunu, seçen kişinin kendisi olduğunu ve yıllar sonra benden duyduğu bu hikaye ile teşekkürün, kendisine, o dönemde hissetmediği bir mutluluğu tattırdığını yazdı. Teşekkür ettim kucaklar dolusu.

Teşekkür ederim.
Teşekkür ederim hayat sana, hep benden yana olduğun için.